Waarom je als illustrator vrij werk moet bijven maken

Dit artikel is eerder in het Engels gepuliceerd op Substack.

Toen ik door mijn foto’s scrolde om te kijken wanneer ik voor het laatst een schilderij had gemaakt, was ik een beetje geschokt. Mei 2023, serieus?! Tussen het schrijven van een boek, werk maken voor klanten en het verbeteren van mijn gezondheid, had ik weinig tijd om mezelf te trakteren op schilderen voor de lol. Of, nou ja… dat maakte ik mezelf wijs.

Jezelf plezier toestaan

Ik had al zo lang niet geschilderd omdat ik het niet kon rechtvaardigen – in mijn brein moet ik een heleboel dingen rechtvaardigen. Ik slaagde erin eerdere schilderijen te rechtvaardigen door mensen een reeks schilderijen te beloven die ze konden kopen. Ik kon mezelf tijd gunnen om dingen te doen die ik leuk vond, maar alleen als ze ook nuttig waren voor anderen. Het is best een giftige relatie die ik hier heb.

Als freelance illustrator kon ik klantwerk gemakkelijk rechtvaardigen. Ik nam klus na klus aan totdat mijn schema tot de rand toe gevuld was, zodat ik niet eens hoefde te denken aan iets voor mezelf doen omdat ik gewoon naar mijn schema wees en zei: ‘Kijk, geen tijd!’. Het is makkelijk om weg te rennen van dingen die belangrijk voor je zijn als je een excuus creëert.

Externe en interne motivatie

In therapie leer ik dingen voor mezelf te doen. Ik leer dat ik dingen mag doen die niet resulteren in producten om te verkopen of nuttig zijn voor anderen. Ik herschrijf mijn brein zodat het begrijpt dat het oké is om dingen te doen gewoon omdat ik ze leuk vind. De voordelen zijn onder andere dat ik me beter over mezelf voel en meer van het leven geniet.

Het is niet verwennerij om voor je eigen behoeften te zorgen; het is eigenlijk verplicht om gezond te blijven. Ik begrijp dat ik mezelf moet voeden en slapen (hoewel dat soms ook tekortschiet), maar ik gaf mezelf niet veel meer dan dat. Ergens, diep van binnen, is een stem die me schuldig wil laten voelen over het doen van dingen die ik leuk vind. Door therapie heb ik begrepen waar dit vandaan komt: een groot gebrek aan zelfwaardering.

Vooruitgang

Na een paar maanden therapie begin ik vooruitgang te zien. Deze week heb ik weer geschilderd, na negen maanden. Ik heb niemand een nieuwe reeks schilderijen beloofd, en ik stap zelfs af van de landschappen waarvan ik weet dat mensen ze graag zien. Ik maak stillevens waar niemand om heeft gevraagd, maar waar ik al lang naar verlangde om mee te experimenteren. Ik overschrijd mijn eigen verwachtingen en herinner mezelf terwijl ik bezig ben dat het niet hoeft te resulteren in iets nuttigs.

In plaats van te denken: ‘Hoe kan ik iets maken dat anderen leuk zullen vinden?’ (externe motivatie), verschuif ik naar ‘hoe kan ik iets maken dat ik leuk zal vinden?’ (interne motivatie). Niet vertrouwen op externe motivatie (of: validatie) is belangrijk, omdat je op die manier op jezelf kunt vertrouwen om zelfwaardering te krijgen.

Waar ik naar toe werk, is persoonlijk werk in mijn dagen integreren naast klantwerk. Niet ‘dingen voor mezelf’ laten liggen voor wanneer ik er tijd voor heb (die heb ik nooit), maar het een ’to do’ maken op dagelijkse basis. Of op zijn minst op wekelijkse basis voor nu.

Ik hou meer van schilderen dan ik in woorden kan uitdrukken. Ik merkte dat ik de hele tijd dat ik schilder een glimlach op mijn gezicht heb. Voordat ik doorga over alle gedachten die door mijn hoofd gaan, laat ik je zien wat ik heb gemaakt.

Schilderij #1

Maandagavond zat ik in mijn grote gele fauteuil (van Ikea) en begon ik te krabbelen op mijn iPad. Zonder duidelijke reden voelde ik de drang om een stilleven te maken.

De volgende dag, terwijl ik wachtte op feedback over een illustratieproject, dacht ik: “Ik ga gewoon even schilderen terwijl ik wacht.” Voor ik het wist, waren er drie uur verstreken en had ik een klein schilderij van 13 bij 18 cm op een houten paneel afgemaakt.

Schilderij #2

Ik vond het schilderij leuk, maar ik wilde wat aanpassingen maken, zoals het afzwakken van het roze, en het moest groter zijn. Ik pakte een opgespannen paneel van Jackson’s Art, van 20 bij 23 cm, en tekende hetzelfde stilleven opnieuw op het paneel.

Dit keer koos ik ervoor om niet een volledig roze onderlaag te maken, maar een blauwe, met stukjes in roze, om het roze te verminderen.

Ik werd meteen verliefd op mijn eigen penseelstreken, als ik dat mag zeggen. Gewoonlijk schilder ik geen schilderijen opnieuw omdat ik me snel verveel, maar dit liet me zien dat het absoluut de moeite waard is om hetzelfde schilderij opnieuw te doen.

Ik hoop dat je de vreugde uit deze schilderijen kunt zien. Maar als je dat niet doet, is dat ook prima. Ik heb ze eerlijk gezegd, oprecht, echt voor mezelf gemaakt.
Door ze te posten zoek ik geen goedkeuring, maar deel ik oprecht mijn vreugde met jou. Dat is al meer vooruitgang dan ik had durven dromen.